Metody pracy

METODY  PRACY Z DZIEĆMI W NASZYM PRZEDSZKOLU

 

Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dziecka oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy. Zarówno wszystkie metody, jak i techniki służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka, rozbudzając jego aktywność twórczą, zapewniając pozytywną motywację do podejmowania zadań, a tym samym rozwijają wiarę we własne siły i możliwości.

METODY AKTYWIZUJĄCE

• burza mózgów („giełda pomysłów”),
• metoda projektów (samodzielne formułowanie tematu i poszukiwanie rozwiązania),
• gry dydaktyczne.

 

GIMNASTYKA RUDOLFA LABANA

Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana jest także metodą improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczeniem.

Tematyka zadań ruchowych wywodzi się z pięciu zasadniczych tematów:

1. Wyczucie (świadomość) własnego ciała.
2. Wyczucie ciężaru i czasu.
3. Wyczucie przestrzeni.
4. Rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru w przestrzeni.
5. Adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.

 

METODA RUCHU TWÓRCZEGO CARLA ORFFA

Metoda opiera się na trzech zasadach:

• kładzenie nacisku na kształcenie poprzez zabawę,
• rozwijanie muzykalności dzieci,
• integracja muzyki, słowa i ruchu.

Walorami metody Orffa są:

• wszechstronność,
• powszechność,
• atrakcyjność.

Formy zajęć muzycznych:

• gra na instrumentach,
• ruch przy muzyce – nie ma ustalonych reguł poruszania się, ruch jest spontaniczny, ma charakter kreatywny (na początku ma charakter prosty: chód, bieg, podskoki, czworakowanie; później przybiera charakter improwizowany, by w końcu stać się kreatywnym),
• tworzenie muzyki – które przybiera kształt improwizacji (wokalnej, instrumentalnej, wokalno – instrumentalnej i ruchowej),
• śpiew – odgrywa rolę drugoplanową, polega na wykonywaniu piosenek dziecięcych, ludowych, fragmentów muzyki poważnej przy akompaniamencie (zwykle perkusyjnym),
• słuchanie muzyki – które ma miejsce podczas wspólnej improwizacji (np. ruchowej), także podczas wspólnego odtwarzania muzyki i gry na instrumentach.

Etapy improwizacji:

• słowno – rytmiczne – wprowadzanie wartości rytmicznych; można wykorzystać dodatkowo: klaskanie, tupanie, pstrykanie palcami itp.,
• echo rytmiczne,
• rytmiczno – metodyczne – zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

 

METODA KNIESSÓW

Jest to rodzaj gimnastyki rytmicznej (twórczej utanecznionej), polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. Elementami dominującymi w tej metodzie są ruch, rytm, muzyka oraz nietypowe przybory, tj. bijaki, szarfy, wstążki na patykach, połówki kokosów, grzechotki, bębenki i dzwoneczki.

Charakterystyczne dla metody Kniessów jest użycie do ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów jednocześnie przez jedną osobę. Autorzy wyeliminowali ze swej metody słowo (impulsem do podejmowania wszelkich form ruchu jest muzyka), zyskała na tym płynność i intensywność ruchu.

 

EDUKACJA PRZEZ RUCH DOROTY DZIAMSKIEJ

To system form i metod kształcenia oraz terapii, który wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch organizmu. Człowiek rusza się, a przez ruch uaktywnia zmysły, dzięki którym poznaje otaczający go świat. Rytm towarzyszący ćwiczeniom ułatwia wykonywanie czynności, zwiększa ogólną koordynację ruchową, co wpływa na integrację układu sensorycznego. Ruch naprzemienny usprawnia pracę obu półkul mózgowych, zapewniając możliwość lepszego odbierania i interpretowania bodźców budujących wiedzę.

Edukacja przez ruch wykorzystuje trzy podstawowe formy aktywności dzieci:

• ćwiczenie – doskonali poszczególne funkcje organizmu, np. kreślenie, tupanie, skakanie,
• zabawę – zawiera kilka ćwiczeń, np. dzieci chodzą wokół stołu, kreślą rytmicznie kropki ręką lewą i prawą,
• grę – składa się z kilku ćwiczeń według określonych zasad (np. ograniczenie czasu ich wykonania).

 

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE

Główne założenia tej metody, to rozwijanie poprzez ruch trzech aspektów:świadomości własnego ciała (i koniecznie jego usprawniania),

• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• oraz dzielenia przestrzeni z innymi osobami i nawiązywania z nimi kontaktu.

Podstawowe zasady:

• zabawa jest dobrowolna,
• wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci (kreatywność),
• stopniować trudności (pary – trójki – grupy; zaczynać od ćwiczeń jak najbliżej podłogi; najpierw rozluźniające, potem bardziej dynamiczne, a na koniec wyciszające).

Kategorie ruchu:

• ruch prowadzący do poznania własnego ciała (kontrola nad własnymi ruchami),
• ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym (wykształcenie orientacji w przestrzeni),
• ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem (ruch „z”; ruch „przeciwko”; ruch „razem”; ruch naprzemienny: bierny – aktywny),
• ruch kreatywny (spontaniczny i swobodny – np. taniec wyzwolony, ma pomóc w sposób twórczy wyrazić „siebie”).

Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą może stać się źródłem nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty.

 

PEDAGOGIKA ZABAWY „KLANZA”

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:

• zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
• wykluczają rywalizację,
• dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę oraz inne środki wyrazu.

Głównym atrybutem wykorzystywanym w pracy opisywaną metodą jest duża, kolorowa chusta, która przyciąga uwagę dzieci, ożywia je i daje im wiele radości, uśmiechu. Pomaga dzieciom zapomnieć o strachu i poznać lepiej innych uczestników zabawy. Jest ona wspaniałym środkiem do rozbudzenia dziecięcej wyobraźni, kiedy staje się balonem, wiatrem, łodzią, siecią rybacką oraz tym wszystkim, o czym tylko można pomarzyć. Możliwości jej zastosowania są nieograniczone, dlatego staje się ona dowodem na to, że im prostsze formy i pomoce, tym lepsza zabawa.

 

METODA OPOWIEŚCI RUCHOWEJ

Istotą tej metody jest obrazowe opowiadanie przez nauczyciela bajki, opowieści, jakiegoś wydarzenia, które skłania dziecko do ruchowego interpretowania usłyszanych treści, a także uaktywnia wyobraźnię dziecka.

Metoda opowieści ruchowej wymaga starannego przygotowania materiału oraz rozumienia, iż tekst opowiadania jest tylko środkiem do stworzenia przez dzieci wymyślonego ruchu. Jednakże układ opowiadania musi opierać się na zasadzie wszechstronności, tj., aby angażując wyobraźnię dziecka, usprawniał wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy wewnętrzne. Powinny tu występować ruchy o różnym charakterze, np.: biegi, skoki, rzuty, czworakowanie, pchanie, pełzanie itp.

 

MUZYKOTERAPIA

Opiera się na różnych formach aktywności muzycznej, takich, jak:

• zabawy ze śpiewem doskonalące aparat oddechowy, fonacyjny i artykulacyjny, a także słuch fonematyczny;
• gra na instrumentach usprawniająca czynności manualne, koordynację słuchowo- wzrokowo- ruchową, doskonalącą pamięć i zachęcającą do twórczego działania.

Muzykoterapia może być wykorzystywana zarówno w pracy indywidualnej, jak i grupowej, gdyż dostarcza dzieciom radości z obcowania z muzyką i rozwija uzdolnienia muzyczne dzieci.

 

METODA DOBREGO STARTU MARTY BOGDANOWICZ

Jej założeniem jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych i spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych i motorycznych oraz współdziałania między nimi, czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Dzięki niej dochodzi do wykształcenia prawidłowej orientacji czasowo – przestrzennej, możliwości wykonywania ruchów dowolnych, coraz lepiej zorganizowanych, zlokalizowanych w określonej przestrzeni i czasie.

W metodzie dobrego startu można wyodrębnić trzy podstawowe rodzaje ćwiczeń:

• ćwiczenia ruchowe,
• ruchowo – słuchowe,
• ruchowo – słuchowo – wzrokowe.

Metoda składa się z dwóch części:

• piosenki do wzorów graficznych – „Piosenki do rysowania” – zestaw ćwiczeń dla najmłodszych dzieci do wspierania rozwoju, jak i dzieci opóźnionych w rozwój
• piosenki na literki, tzw. „Alfabet piosenek”. „Piosenki na literki” służą w pracy nad alfabetem, pomagają w opanowywaniu zestawu 22 liter.

Metoda dobrego startu ułatwia naukę czytania i pisania. Może być wykorzystywana w pracy z dziećmi prawidłowo rozwijającymi się w celu stymulowania rozwoju, jak i z dziećmi o zaburzonym rozwoju w celu rehabilitacji zaburzeń. Spełnia również rolę profilaktyczną – zapobiega występowaniu dysleksji rozwojowych, a tym samym niepowodzeniom szkolnym. Zespołowa forma zajęć ułatwia dzieciom nawiązywanie kontaktów społecznych

 

METODA AKTYWNEGO SŁUCHANIA MUZYKI – BATI STRAUSS

Istotą tej metody jest chęć przybliżenia dzieciom muzyki klasycznej, poprzez tzw. „aktywne słuchanie”. Polega ono na wykonywaniu prostych układów rytmiczno – tanecznych, proponowanych przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych, są to ruchy ilustrujące krótkie opowiadanie związane z każdym utworem muzycznym.

Zabawy rytmiczne są pierwszym etapem przygotowującym do wprowadzenia instrumentów perkusyjnych, z którymi dziecko ma możliwość aktywnego uczestniczenia w utworze muzycznym, jako współwykonawca lub dyrygent. Jako instrumenty stosowane są np. tarki wykonane z drewna, różne patyczki, pudełka akustyczne, przeszkadzajki wykonane z nakrętek po sokach, nakrętki z gumkami oraz tradycyjne instrumenty perkusyjne.

 

TECHNIKI PARATEATRALNE

Drama, techniki zmiany ról, pantomima, teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy, zabawy paluszkowe.

Aktywność twórcza dziecka jest jego naturalną potrzebą biologiczną, którą można wykorzystać tworząc odpowiednie sytuacje edukacyjne. Teatr ma ogromne walory kształcące, wychowawcze oraz terapeutyczne, uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji, uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy. Jest odpowiedni dla dzieci uzdolnionych, gdyż umożliwia rozwijanie ich predyspozycji, jak też dla dzieci mających trudności, powoduje wzrost wiary we własne możliwości.          

 

ZABAWY BADAWCZE, DOŚWIADCZENIA, OBSERWACJE PRZYRODNICZE

Naturalną metodą poznawczą stosowaną przez dzieci w wieku przedszkolnym jest aktywność badawcza. Występuje ona w dwóch postaciach:

• Pierwsza, to samodzielne odkrywanie. Dziecko ma tu pełną swobodę działania, samo wyznacza sobie tempo i czas pracy, ale jednocześnie jest to uczenie się drogą prób i błędów, w którym narażone jest ono na wiele trudności i porażek
• Drugi sposób odbywa się pod kierunkiem nauczyciela. Nauczyciel zajmuje tu rolę inicjatora sytuacji, prowokuje do stawiania pytań, udostępnia stosowne metody i pomoce badawcze, ukierunkowuje go podczas badań i eksperymentowania.

 

ZABAWY I ĆWICZENIA RELAKSACYJNE

W pracy z dziećmi, które doświadczają różnych trudności, niepowodzeń dydaktycznych, sytuacji konfliktowych z rówieśnikami, regularnie prowadzona relaksacja nie tylko odpręża i daje wewnętrzne ukojenie, ale również wzmacnia ich wiarę we własne możliwości, uczy, jak sobie radzić z własną złością i frustracją, jak osiągnąć wewnętrzną równowagę w organizmie. Dzięki tym propozycjom dzieci mogą wyciszyć się i odprężyć, aby efektywniej funkcjonować.

 

METODA L. BAJKOWSKIEJ

Metoda składa się z 3 części, które należy realizować po kolei – na każdym etapie rozwoju dziecka. W zależności od wieku uczniów, formy prowadzonych zajęć oraz ilości dzieci w grupie łączny czas poświęcony na każdy z tych 3 etapów może być różny.

Wszystkie części metody powinny być powtarzane z dziećmi przez wiele lat, dostosowując rodzaj ćwiczeń / zabaw muzycznych i sposób przedstawianej wiedzy do ich aktualnego wieku.

Jeśli edukacja muzyczna towarzyszy dzieciom od żłobka, przez przedszkole, aż po szkołę podstawową i gimnazjum, wtedy w pełni rozwijają się ich zdolności artystyczne.

W Metodzie Bajkowskiej nie chodzi tylko o naukę nut, czy techniczną umiejętność używania instrumentu. Jest ona narzędziem do długotrwałego i szerokiego uwrażliwiania dzieci na sztukę, w szczególności na muzykę i teatr. Właśnie tak holistycznie rozumiana edukacja pozwala na osiągnięcie najpełniejszych rezultatów w samej sztuce gry na fortepianie.